Ένα μωρό μέσα σε ένα καλάθι εγκαταλείπεται στα σκαλιά ενός απομονωμένου μοναστηριού σε ένα απομακρυσμένο σκωτσέζικο νησί, το οποίο μαστίζεται από τους ανέμους και τη θάλασσα. Οι μοναχές, πιστές στους όρκους φιλανθρωπίας τους, το παίρνουν μέσα με την πρόθεση να το φροντίσουν μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα και να μπορέσει να φύγει με το επόμενο πλοίο για την ηπειρωτική χώρα. Όμως καθώς τα κύματα συνεχίζουν να χτυπούν αδιάκοπα και ο ουρανός παραμένει σκοτεινός για μέρες, περίεργα και ανησυχητικά γεγονότα αρχίζουν να συμβαίνουν μέσα στους πέτρινους τοίχους του μοναστηριού. Ψίθυροι ακούγονται σε άδειους διαδρόμους. Κεριά σβήνουν από μόνα τους. Η νεότερη μοναχή αρχίζει να μιλάει γλώσσες που δεν έμαθε ποτέ. Η Ηγουμένη επιμένει πως είναι απλώς η απομόνωση που τους παίζει παιχνίδια, όμως οι πιο ηλικιωμένες μοναχές ξέρουν καλύτερα. Το παιδί δεν κλαίει. Μονάχα παρατηρεί. Καθώς η καταιγίδα αρνείται να κοπάσει και ο έξω κόσμος μοιάζει πια απρόσιτος, οι μοναχές πρέπει να αντιμετωπίσουν την ολοένα και πιο έντονη αίσθηση ότι το μωρό ίσως δεν είναι αυτό που φαίνεται — και πως το νησί, που από παλιά φημολογείται ότι είναι καταραμένο, ίσως τώρα ξυπνά.