Η Ελίζαμπεθ Σπαρκλ είναι βραβευμένη με το δικό της αστέρι στη λεωφόρο της δόξας, τηλεοπτική γυμνάστρια Όταν θα την απολύσει ο αδίστακτος καναλάρχης επειδή πάτησε τα 50 κι αυτός ψάχνει "φρέσκο κρέας" για το πρωινό του σόου, θα βρεθεί χωρίς δουλειά και σύντροφο, μόνη στο τεράστιο σπίτι της όπου δεσπόζει το αλα-Ντόριαν Γκρέι αγέραστο πορτραίτο της Τότε θα δεχτεί να δοκιμάσει μια περίεργη "Ουσία" που της υπόσχεται μια άλλη εκδοχή του εαυτού της, νεότερη και ομορφότερη Από την εποχή του Crash του Κρόνεμπεργκ είχα προσωπικά να νιώσω τόσο αντιφατικά συναισθήματα για μια ταινία Ενδιαφέρον και αποστροφή ταυτόχρονα Το "Substance" σίγουρα δεν περνά αδιάφορο Άλλοι θα το κατατάξουν στις cult movies κι άλλοι θα το μισήσουν Το μήνυμα του, ξεκάθαρο: Το ανδροκρατούμενο ανθρωποφάγο Χόλιγουντ με τον ηλικιακό ρατσισμό του και την μιας χρήσης σταρ που ξεζουμίζει και μετά πετά κάνει ακόμη και τις γυναίκες-θύματα να στρέφονται η μία εναντίον της άλλης μέχρις εσχάτων με έπαθλο την επικράτηση στον λαμπερό κόσμο του θεάματος