Ο ρόλος του Stanley Ipkiss πιθανότατα θα μνημονεύεται στο μέλλον ως η κορύφωση του Jim Carrey ως κωμικός, μιας και μοιάζουν λιγοστές οι πιθανότητες να κατορθώσει να υπερβεί έναν ρόλο που φαντάζει κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του… προσώπου του. Μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού η μοναδική του ικανότητα να συσπά τους μιμητικούς του μύες προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή από την ιστορία της Μάσκας. Μιας μάσκας που έχει την ικανότητα να μετατρέψει έναν φιλήσυχο, κακόμοιρο τραπεζικό υπάλληλο σε παράτολμο, υπεράνθρωπο, γοητευτικό ον υπερκινητικότητας: Η τυπική μεταφόρτωση των πιο αξιολύπητων χαρακτήρων κόμικ -από τον Superman και την μπέρτα του, ως τον Σούπερ Γκούφυ και τα φιστίκια του- εφαρμόζεται και στην ιστορία του Michael Fallon, με τη διαφορά ότι στην περίπτωση του Ipkiss οι δυνάμεις δεν επαρκούν για τη διάσωση της ανθρωπότητας, παρά μόνο του εαυτού του από τον συνεχή εξευτελισμό. Και όταν το πανηγύρι ξεκινά, δεν υπάρχει κανείς ικανός να ανακόψει την οργιώδη διάθεση του σκηνοθέτη Chuck Russel να προσφέρει ένα παραμύθι βγαλμένο από τις πιο χρωματιστές και χαρούμενες σελίδες κόμικ των παιδικών μας χρόνων.