Εμπνευσμένη από το βιβλίο της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς «Ο πόλεμος δεν έχει το πρόσωπο της γυναίκας» που γράφτηκε το 1983, η ταινία του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ, μας μεταφέρει στο Λένινγκραντ (σήμερα Αγία Πετρούπολη) το φθινόπωρο του 1945, αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η πόλη και οι κάτοικοί της προσπαθούν να επανέλθουν στην κανονικότητα, μετά από τα ψυχικά και σωματικά τραύματα που τους άφησε ο πόλεμος. Η πόλη σε ερείπια και οι άνθρωποι σκληροί, άσπλαχνοι και κυνικοί. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον η Ίγια (Βικτόρια Μινοσνιτσένκο), μια πανύψηλη κοπέλα που πάσχει από ένα μετατραυματικό στρες που την καθηλώνει ακίνητη σαν παράλυτη για μερικά λεπτά της ώρας, εργάζεται σε μια κλινική όπου βοηθάει τον διευθυντή στρατιωτικό ιατρό Νικολάι Ιβάνοβιτς να προσφέρει ευθανασία σε πάσχοντες ανίατους τραυματίες του πολέμου.