Στο τμήμα ΕΙΔΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ του 22ου Γαλλόφωνου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ελλάδας και συγκεκριμένα στο auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου της Ελλάδος, παρακολουθήσαμε την ταινία ANIMALS (ΚΤΗΝΗ) από το Βέλγιο του Ναμπίλ Μπεν Γιαντίρ, που εμπνεύστηκε από την αληθινή ιστορία του βασανισμού και της δολοφονίας ενός νεαρού μετανάστη ομοφυλόφιλου στο Βέλγιο το 2012. Η ταινία ακολουθεί τις τελευταίες ώρες του Μπραχίμ, χωρίζεται σε τρία νοητά μέρη (αν και μόλις 90 λεπτά διάρκεια) και το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μία ταινία, με ιδιαίτερη βία, πολύ σκληρή και δύσκολη στη θέαση της. Στο π΄ρώτο μέρος γνωρίζουμε τον τριαντάχρονο Μπραχίμ, μέσα σε ένα γιορτινό οικογενειακό κλίμα στα γενέθλια της μητέρας του, ο οποίος ενώ περιμένει τον φίλο του αρχίζει να υποπτεύεται πως κάτι πάει στραβά. Κάποιος έχει κάτι καταλάβει. Και ενώ ο φίλος του δεν έρχεται ποτέ, ο Μπραχίμ θα πάει προς αναζήτηση του συντρόφου του στην περιοχή των νυχτερινών κέντρων. Άθελα του θα βρεθεί σε ένα αμάξι με 4 άντρες οι οποίοι γιορτάζουν και αυτοί τα γενέθλια του ενός. Η ομοφοβική τους στάση όμως θα ξεκινήσει με λεκτική βία και κλιμακωτά θα οδηγήσει σε ένα όργιο σωματικής βίας και βασανιστηρίου, το οποίο ο σκηνοθέτης επιλέγει να δείξει κατά μέτωπο, με απόλυτα ρεαλιστική κινηματογράφηση. Και ενώ ο εφιάλτης θα τελειώσει με τον χειρότερο τρόπο , οι πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας θα κάνουν τον θεατή κοινωνό της πραγματικότητας του ενός δράστη. Κλιμακούμενη ένταση, κάμερα στο χέρι, ρεαλισμός αλλά άνισο και ανολοκλήρωτο ως προς την κινηματογραφική του ταυτότητα, το ANIMALS μιλάει σαφέστατα για την ομοφοβία, για ένα έγκλημα που συντελείται από το πουθενά, για το συσσωρευμένο μίσος και την οργή ως βασικές αιτίες εγκλημάτων και παρόμοιων καταστάσεων, για το κακό ενάντια στο καλό. Και ενώ στην αρχή δείχνει να πετυχαίνει τον τρόπο για να περάσει στο σοκαριστικό μισάωρο, έρχεται στο τρίτο μέρος να δείξει την αμηχανία του για το πως θα χειριστεί το θέμα του και θα δείξει την πραγματική αιτία. Η τελική απόφαση για το ANIMALS είναι πως πρόκειται μία ταινία όχι για όλους, λόγω της σκληρότητας και της ωμής βίας της, όταν όμως μιλάς για ένα τέτοιο οικουμενικό ζήτημα της ομοφοβίας και των εγκλημάτων της, ποιος ο λόγος να κάνεις μία ταινία για πολύ λίγους; Αν όχι για να προκαλέσεις, τότε σίγουρα για να φωνάξεις δυνατά και να ακουστείς. Και πάλι όμως το σινεμά του σοκ, θα πρέπει να πλαισιώνεται από καλό σενάριο, από ρόλους και κινηματογραφική ευρηματικότητα, κάτι που δυστυχώς η ταινία δεν διαθέτει. Κυρίως ρόλους…άρα σενάριο…άρα τι;