Τον 18ο αιώνα, ο μόνος τρόπος για να πλοηγηθείς με ακρίβεια στη θάλασσα ήταν να ακολουθήσεις μια ακτογραμμή σε όλη τη διαδρομή, η οποία δεν θα σε πήγαινε από την Ευρώπη στις Δυτικές Ινδίες ή στην Αμερική. Η παρατήρηση του ήλιου ή των άστρων θα σας έδινε το γεωγραφικό πλάτος, αλλά όχι το γεωγραφικό μήκος, εκτός αν γινόταν σε συνδυασμό με ένα ρολόι που θα κρατούσε με ακρίβεια τον χρόνο στη θάλασσα, και τέτοιο ρολόι δεν υπήρχε. Μετά από πάρα πολλές ναυτικές καταστροφές που οφείλονταν σε σφάλματα ναυσιπλοΐας, το βρετανικό κοινοβούλιο θέσπισε ένα σημαντικό βραβείο για έναν τρόπο εύρεσης του γεωγραφικού μήκους στη θάλασσα. Η κύρια ιστορία της ταινίας είναι αυτή του τεχνίτη Τζον Χάρισον: κατασκεύασε ένα ρολόι που θα έκανε αυτή τη δουλειά, αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε θαλάσσιο χρονόμετρο. Όμως το Συμβούλιο του γεωγραφικού μήκους ήταν προκατειλημμένο απέναντι σε αυτή την προσέγγιση και η διεκδίκηση του βραβείου δεν ήταν απλή υπόθεση. Παράλληλα, αφηγείται τον 20ό αιώνα την ιστορία του Rupert Gould, για τον οποίο η αποκατάσταση της λειτουργίας των ρολογιών του Harrison έγινε αρχικά χόμπι και στη συνέχεια εμμονή που απειλούσε να καταστρέψει τη ζωή του.