Ο Max Cohen είναι ένας ιδιοφυής μαθηματικός, που πιστεύει ότι πλησιάζει στην ανακάλυψη του νόμου που διέπει το σύμπαν. Δυο ομάδες, μια καββαλιστική οργάνωση και μια χρηματιστηριακή εταιρεία επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν την ανακάλυψή του προς όφελός τους. Παράλληλα, ο ίδιος ταλαντεύεται επικίνδυνα ανάμεσα στη λογική και την παράνοια. Έτος 1998: Ο Darren Aronofsky πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Το Pi (π) ακτινοβολεί ήδη το όραμα ενός σκεπτόμενου δημιουργού, ο οποίος από την πρώτη του κιόλας ταινία «μπαίνει στα βαθιά». Μαθηματικά, Θεωρία χάους, παράνοια, θρησκευτικά ζητήματα και υπαρξιακές ανησυχίες, όλα συνυπάρχουν στο φιλόδοξο, πολυεπίπεδο σενάριο που επιμελήθηκε ο ίδιος ο αμερικανός σκηνοθέτης. Όμως περισσότερο και από το υπόβαθρο της, η ταινία εντυπωσίασε και αμιγώς οπτικά ως ένα φρέσκο και ενθουσιώδες εναλλακτικό ψυχολογικό θρίλερ, γυρισμένο εξ’ολοκλήρου στο μαυρόασπρο και με μια σκηνοθεσία που άφησε ανεξίτηλο το κινηματογραφικό αποτύπωμα του δημιουργού της. Με μια κάμερα υπερκινητική και ένα μοντάζ …ξυράφι -η τεχνική του «hip-hop montage» όπου αλλεπάλληλα καρέ διακόπτονται και εναλλάσσονται απότομα, γίνεται το σήμα-κατατεθέν του-, ο Aronofsky δίνει ένα γερό δείγμα της τεχνικής του σε συνδυασμό με την ξεχωριστή σκηνοθετική του οπτική.