Μόνο ένα χρόνο μετά την αίσθηση του “Λεωφορείον ο Πόθος (1951)”, η RKO παρήγγειλε κάτι παρόμοιο όταν ανέθεσε στον Φριτς Λανγκ να σκηνοθετήσει αυτό το θεατρικό έργο του Κλίφορντ Οντετς Αν και το “Clash by Night” - στις ελληνικές αίθουσες προβλήθηκε με τους τίτλους “Δεν άξιζε να μ’ αγαπήσεις” και “Σύγκρουσις εραστών”- δεν έχει τον Μπράντο, ο Λανγκ ήταν δύο φορές ο σκηνοθέτης από τον Ελία Καζάν και καταφέρνει να συνδυάσει μια συγκινητική, νευρικά αποτελεσματική ταινία. Η μεγάλη Μπάρμπαρα Στάνγουικ εμφανίζεται στο απόγειο των δυνάμεών της ως Μέι, μια ανήσυχη, περιπλανώμενη ψυχή που επιστρέφει στη γενέτειρά της, ένα ψαροχώρι, - στο Μοντερέι της Καλιφόρνιας- όταν της τελειώνουν τα μέρη που έχει να πάει. Εκεί, συναντά τον απλό ψαρά που μοιάζει με αρκούδα (Πωλ Ντάγκλας.) Την ερωτεύεται και παντρεύονται. Δυστυχώς, όμως συναντά καις ένα σκληραγωγημένο, κουρασμένο από τον κόσμο κινηματογραφιστή τον Ερλ (Ρόμπερτ Ράιαν) και ξεκινά μια σχέση μαζί του. Το ερωτικό τρίγωνο κορυφώνεται σε ένα μοχθηρό λεκτικό χτύπημα, όπως μόνο ο Οντετς θα μπορούσε να το κάνει, με τους εξαιρετικά έντονα στιλιζαρισμένους διαλόγους του. Μερικοί κριτικοί γκρίνιαξαν ότι αυτός ο σπασμωδικός διάλογος ήταν παράταιρος σε ένα ψαροχώρι, ειδικά όταν ο Λανγκ ξεκινά την ταινία με ένα φοβερό μοντάζ ντοκιμαντέρ για το ψάρεμα και την κονσερβοποίηση. Επιπλέον, ο Ντάγκλας -- πρώην ηθοποιός του θεάτρου -- μερικές φορές έχει πολύ μεγάλο μέγεθος για την κάμερα. Ωστόσο, ο Λανγκ χρησιμοποιεί πολλές συνεχείς λήψεις, καθιερώνοντας ένα συγκεκριμένο οπτικό στυλ και φυσικό χώρο, αποφεύγοντας έτσι τις παγίδες του σκηνικού υλικού. Η ιστορία λειτουργεί όμορφα όχι ως ρεαλισμός, αλλά ως αναπαράσταση της απώλειας και του φόβου. Οι ηθοποιοί, συμπεριλαμβανομένων των Στάνγουικ, Ράιαν και J. Carrol Naish, είναι όλοι υπέροχοι, αλλά η Μέριλιν Μονρόε είναι ιδιαίτερα εκπληκτική σε έναν πρώιμο ρόλο ως εύθυμη εργάτρια κονσερβοποιίας. Είναι ήδη σταρ.