Το «Street of Chance» της Παραμάουντ είναι μια πρώιμη, και σίγουρα όχι ολοκληρωμένη, είσοδος στους κανόνες των φιλμ νουάρ. Ικανοποιεί κυρίως γιατί βασίζεται σε ένα σενάριο από εκείνον τον μάστορα της παράνοιας και της σκληρής μοίρας, τον Κορνίλ Γούλριτς -- χρησιμοποιώντας τη γνωστή υπόθεση της αμνησίας για να πυροδοτήσει την αποξένωση του πρωταγωνιστή -- και από τον καταπιεστικά κυκλοθυμικό χαμηλών τόνων φωτισμό του. Οι πρώτες σκηνές προσφέρουν ένα πραγματικό περιβάλλον νουάρ αστικής αγωνίας και μετάθεσης -- ο ήρωας, τραυματισμένος από πτώση οικοδομικών υλικών ανακαλύπτει ένα κενό ενός χρόνου στη ζωή του -- και ακόμη χειρότερα, είναι ύποπτος για φόνο, και έχει μια ερωμένη που δεν την θυμάται καν, πέρα από την σαστισμένη γυναίκα του. Καθώς η ταινία προχωρά και περιορίζεται στην αλήθεια, καταλήγει σε κάτι πιο κοντά σε γοτθικό μελόδραμα, με μια πιο παραδοσιακή άποψη για την ανθρώπινη παραβίαση και την αδυναμία. Η ανάμειξη των δύο ειδών θυμίζει το "Among the Living" της Παραμάουντ από την προηγούμενη χρονιά και όχι τα νουάρ "This Gun For Hire" και "The Glass Key" της χρονιάς που κυκλοφόρησε. Αυτή η ταινία χαμηλού προϋπολογισμού της Παραμάουντ προσέφερε υψηλότερο βαθμό επαγγελματισμού από τις περισσότερες, αντικατοπτρίζεται δε από το εξαιρετικό επίπεδο απόδοσης και από τα τεχνικά επιτεύγματα εδώ. Ο πρωταγωνιστής Burgess Meredith είναι πολύ ευγενικός για να είναι ένας πραγματικός αντί - ήρωας του Γούλριτς, αλλά η Κλερ Τρέβορ δείχνει τις υποκείμενες αποχρώσεις της φαμ-φατάλ, που θα την εξυπηρετούσαν πολύ αργότερα στην καριέρα της. Ο χαμηλής δυναμικής σκηνοθέτης Jack Hively συνεισφέρει μερικά καλά κομμάτια , ιδιαίτερα την απροσδόκητη ανακάλυψη ενός κομβικού ήρωα κρυμμένου στο παρασκήνιο, για να τελειώσει την ταινία σχεδόν όπως ο Αντονιόνι.