Ο θάνατος του Στάλιν στις 5 Μαρτίου 1953 συγκλόνισε τη Σοβιετική Ένωση και η State Funeral (Κρατική Κηδεία) του Σεργκέι Λοζνίτσα επισκέπτεται ξανά τις ημέρες που ακολούθησαν τον βαρυσήμαντο χαμό του, μέσω σαράντα ωρών αρχειακών ασπρόμαυρων και έγχρωμων πλάνων που τραβήχτηκαν από περισσότερους από 200 εικονολήπτες. Όχι απλώς μια ανακατασκευασμένη ιστορική καταγραφή, αυτό το υπέροχο ντοκιμαντέρ επαναλαμβάνει το κρατικό υλικό του για τους δικούς του «ειρωνικούς σκοπούς». Προσηλώνοντας το βλέμμα του σε επαναλαμβανόμενο θέαμα και ήχους – των πομπών των πολιτών που ανακατεύονται σε υπαίθριους και εσωτερικούς χώρους για να αποτίσουν φόρο τιμής στον πεσόντα ηγέτη τους και σε ομιλίες που συνηγορούν για τα επιτεύγματά του και το λαμπρό μέλλον της χώρας – παρουσιάζει μια κριτική στην αυταπάτη και την απόγνωση των ολοκληρωτικών κοινωνιών. Με αφορμή τη λατρεία της προσωπικότητας, αυτοί οι Σοβιετικοί άντρες και γυναίκες σκύβουν ευλαβικά το κεφάλι τους και κλαίνε για έναν άντρα που ασταμάτητα επαινείται ως φάρος ελπίδας, αλλά η άθλια πραγματικότητα της κατάστασης του έθνους είναι ξεκάθαρη σε όλους και υπογραμμισμένη από την υπνωτική ομοιομορφία τόσο των εικόνων όσο και της επίσημης δομής της ταινίας. Όπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά έργα, οι εικόνες μιλούν, δυνατά, από μόνες τους.