Η ιστορία εξελίσσεται σε μια αχανή έρημο γεμάτη πέτρες κι εγκατάλειψη, σε μια χώρα που δεν προσδιορίζεται και σε μια εποχή που δεν εντοπίζεται. Εκεί ορθώνεται ξεχασμένο, ένα παλιό οχυρό. Σ’ αυτή την απόλυτη μοναξιά ζουν οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί που φυλάνε τα σύνορα της χώρας τους. Όλοι περιμένουν να έρθει ο εχθρός, ονειρεύονται μάχες, ελπίζουν στη δόξα, δέσμιοι των ίδιων των ονείρων τους, με τον άσβεστο φόβο ότι οι ελπίδες τους αργά ή γρήγορα θα διαλυθούν στο τίποτα. Ίσως δεν υπάρχει εχθρός, ίσως οι Τάρταροι είναι μονάχα ένας μύθος, ίσως οι ουτοπίες τους βασίζονται μονάχα σ’ έναν εύθραυστο θρύλο. Περνούν τα χρόνια κι αυτοί –άλλος κρυφά κι άλλος φανερά- γαντζώνονται από αυτή την παράλογη ελπίδα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την ασήμαντη ζωή τους, την ίδια την ύπαρξή τους. Ο Zurlini αποπειράται να μεταφέρει το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Dino Buzzati, που έχει τοποθετηθεί στην ίδια κλίμακα με τον «Πύργο» του Κάφκα: οι στρατιώτες ενός φανταστικού οχυρού, στα σύνορα μιας φανταστικής χώρας, που συνορεύει με μια φανταστική έρημο απ’ όπου κάποτε πέρασαν οι Τάταροι, αναμένουν τους τελευταίους εφ’ όρου ζωής. Ένας μύθος που συγγενεύει αρκετά και με το «Περιμένοντας το Γκοντό» του Μπέκετ, μια σκηνοθετική μεταφορά που προσπαθεί να μείνει πιστή στο πνεύμα του αλλά χαρίζει ήδη τη λύτρωση της εικόνας –άρα πρόκειται για μια εντελώς ιδιαίτερη αποτυχία, ανάλογη με αυτήν της «Δίκης» του Welles.