Μια από τις σημαντικότερες ταινίες του πολιτικού κινηματογράφου και σίγουρα ένα έργο σταθμός για τη δεκαετία του ’70. Βρισκόμαστε στα 1816 στον ιταλικό βορρά. Ο Ναπολέων είναι φυλακισμένος στην Αγία Ελένη και οι βασιλιάδες πάλι στο θρόνο τους. Ένα κύμα τρομοκρατίας χτυπά τους παλιούς δημοκρατικούς αγωνιστές. Ανάμεσα στα θύματα είναι και ο Φούλβιο, ένας ευγενής που άφησε την οικογένεια του, τις μουσικές σπουδές του και την ερωμένη του, για να πολεμήσει στο Παρίσι για τις νέες ιδέες. Οι Αυστριακοί που τον φυλακίζουν θέλουν να τον εκθέσουν ηθικά απέναντι στους πρώην συντρόφους του, την ομάδα των Σουμπλίμι και τον αφήνουν ελεύθερο. Ο Φούλβιο προσπαθεί μάταια να βρει καταφύγιο στο αρχοντικό του σπίτι. Το παρελθόν τον κυνηγά.Είναι ήδη ένας ξεγραμμένος, που απεγνωσμένα θα προσπαθήσει να αποποιηθεί το πολιτικό παρελθόν του. Αν και θα προδώσει, πραγματικά αυτή τη φορά τους συντρόφους του, θα τους ακολουθήσει σε μια παράλογη εκστρατεία στη Νότια Ιταλία, όπου οι ιδεαλιστές Σουμπλίμι περιμένουν να γίνουν δεκτοί ως εθνοσωτήρες από τους χωρικούς. Το τέλος τους θα είναι ανάλογο των ψευδαισθήσεων τους. Η ιστορία του Φούλβιο και των συντρόφων του, δίνει την ευκαιρία στους Ταβιάνι να κάνουν ένα πολυεπίπεδο σχόλιο πάνω στη στράτευση: τη φύση της, τις εκδοχές της, τις συνέπειες της. Για τους Ταβιάνι η στράτευση είναι κατεξοχήν ποιητική πράξη. Αυτό που πρέπει να μείνει ανέγγιχτο είναι το όραμα. Και γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα οράματα δικαιώνονται και με τη συντριβή τους. Ποτέ η Ιστορία δεν κέρδισε την ποίηση.