Ήταν το 1954 όταν ένας γιαπωνέζος σκηνοθέτης, ο Ishiro Honda (1911-1993), φίλος και συνεργάτης του Kurosawa μέχρι το τέλος της ζωής του (και έχοντας ήδη στο ενεργητικό του 2-3 ταινίες) γύριζε τον πρώτο θρυλικό Godzilla. Είχαν περάσει μόλις 9 χρόνια από τη Χιροσίμα και οι μνήμες - και ο τρόμος βεβαίως - ήταν ακόμα νωπές στο μοναδικό μέχρι σήμερα έθνος που γεύτηκε την αληθινή βόμβα. Η εποχή λοιπόν μας δίνει το κλειδί για να σχολιάσουμε την ταινία - και όσες ακολούθησαν.Τι είναι για τον σημερινό θεατή ο πρώτος ασπρόμαυρος Godzilla του 1954; Ασφαλώς μια cult ταινία, που τη βλέπει κανείς λίγο από νοσταλγία (αν στο δημοτικό είχε δει τους μεταγενέστερους), λίγο απόπεριέργεια και αρκετά για πλάκα. Οι λόγοι αυτοί είναι, ούτως ή άλλως, αρκετοί και αρκετά ισχυροί. Πέραν αυτών όμως, πέρα από την πλάκα και τα αδέξια, πρωτόγονα (συχνά αστεία), πλην όμως υποβλητικά εφφέ, η ταινία διαθέτει έναν σαφή αντιπολεμικό και πρώιμα οικολογικό χαρακτήρα. Και διαθέτει επίσης αρκετές εντυπωσιακές μέχρι σήμερα σκηνές, καθώς και ένα καλό timing. Στα πρώτα 20 λεπτά, ενώ ο τρόμος μεγαλώνει, οι θάνατοι στη θάλασσα πληθαίνουν και οι επιστήμονες αρχικά και ο κόσμος στη συνέχεια μαθαίνουν ότι πρόκειται για ένα γιγάντιο προϊστορικό τέρας, ο ίδιος ο Godzilla δεν δείχνεται, ανεβάζοντας έτσι το σασπένς. Κάπου εκεί κάνει την πρώτη του μεγαλόπρεπη εμφάνιση, μισός, πίσω από έναν λόφο. Και από εκεί και μετά είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής.Αν δεν το γνωρίζετε, ο G. είναι ραδιενεργός. Όχι από τη φύση του. Έγινε ραδιενεργός εξ αιτίας των δοκιμών των βομβών υδρογόνου που γίνονταν στα βάθη των ωκεανών, όπου ζούσε μέχρι τότε χωρίς να ενοχλεί κανέναν. "Εμείς τον αναγκάσαμε να φύγει από την άβυσο και να ανέβει στην επιφάνεια", λέει ο ηλικιωμένος επιστήμονας που πρώτος υποψιάζεται την ύπαρξή του."Ίσως υπάρξουν κι άλλοι Γκοτζίλες αν συνεχίσουμε τα καταστροφικά μας παιχνίδια" λέει στο τέλος, προβλέποντας τις εφιαλτικές διαστάσεις που έχει πάρει σήμερα το οικολογικό πρόβλημα, αλλά και τα πολλά σίκουελ που θα ακολουθούσαν. Το μήνυμα ειρήνης είναι σαφές.